„Tyś świadkiem miłosierdzia mego, na wieki stać będziesz przed tronem moim, jako żywy świadek miłosierdzia mego.”
„Dzienniczek” s. 417
Faustyna Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku jako trzecie z dziesięciorga dzieci Marianny i Stanisława Kowalskich, w pobożnej, ale ubogiej rodzinie chłopskiej we wsi Głogowiec. Na chrzcie świętym w kościele parafialnym w Świnicach Warckich otrzymała imię Helena. Jej nauka w szkole trwała tylko trzy lata, gdyż ciężka sytuacja materialna rodziny, zmusiła ją do podjęcia pracy u zamożnych ludzi w Aleksandrowie Kujawskim, a następnie w Łodzi. Od dziecka odznaczała się wielką religijnością, potrzebą modlitwy, posłuszeństwem i myśl o powołaniu zakonnym narodziła się w niej już przed I Komunią Świętą. Pomysł ten nie został zaaprobowany przez rodziców i Helena w dalszym ciągu zajmowała się pracą, aby utrzymać siebie i pomóc rodzinie. Próby zagłuszenia w sobie Bożego wezwania i pojawiające się już wizje cierpiącego Chrystusa nie pozwalały jej żyć w stanie świeckim, dlatego wbrew zakazowi rodziców, którzy opowieści o wizjach i jasnych światłach, traktowali jako fantazje dziewczynki, w wieku dwunastu lat wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie przy ul. Żytniej. Tam otrzymała imię s. Marii Faustyny, w Krakowie odbyła dwuletni nowicjat, a następnie mimo słabego zdrowia 30 kwietnia1933 roku w obecności bpa St. Rosponda złożyła wieczyste śluby zakonne.
Pracowała w kilku domach Zgromadzenia, najdłużej w Krakowie, Płocku i Wilnie, pełniąc obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. Surowy tryb życia i wyczerpujące posty, jakie sobie narzucała jeszcze przed wstąpieniem do Zgromadzenia, tak osłabiły jej organizm, że trzeba było ją wysłać do podwarszawskiego Skolimowa dla poratowania zdrowia. Dolegliwości wzmogły się i w rezultacie rozwinęła się gruźlica, która zaatakowała płuca i przewód pokarmowy. Z tego powodu dwukrotnie, po kilka miesięcy, przebywała na leczeniu w szpitalu na Prądniku w Krakowie.
Kłopotom zdrowotnym towarzyszyły cierpienia wynikające z przeżyć mistycznych. W niedzielę 22 lutego 1931 roku, w swojej celi zobaczyła po raz pierwszy Jezusa, ubranego w białą szatę, prawą rękę miał wzniesioną do błogosławieństwa, a lewa dotykała szaty na piersiach, skąd wychodziły dwa wielkie promienie: czerwony i biały. Chrystus miał powiedzieć wtedy: „Wymaluj obraz, według rysunku, który widzisz z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Pragnę, aby ten obraz czczono najpierw w kaplicy waszej i na całym świecie”. Na początku 1934 roku zwróciła się z prośbą do artysty malarza Eugeniusza Kazimierskiego o wykonanie według jej wskazówek obrazu Miłosierdzia Bożego. Kolejne wizje przynosiły nowe pouczenia : ustanowienie pierwszej niedzieli po Wielkanocy świętem Bożego Miłosierdzia, podyktowanie słów Koronki , prośba o czczenie godziny konania Chrystusa na krzyżu. Życie i misja Faustyny znana jest z „Dzienniczka”, który regularnie prowadziła i notowała słowa Jezusa, spotkania z Matka Bożą, aniołami, świętymi. „Dzienniczek” – jedyne dzieło mistyczne napisane w języku polskim – spisywany był przez ostatnie cztery lata życia s. Faustyny obejmuje sześć zeszytów rękopisu i jest analogicznym dziełem do wyznań św. Teresy z Avili i św. Jana od Krzyża.
Po długich cierpieniach, które znosiła bardzo cierpliwie, zmarła w wieku 33 lat 5 października 1938 r. Jej ciało pochowano na cmentarzu zakonnym w Krakowie-Łagiewnikach. S. Faustyna została beatyfikowana 18 kwietnia 1993 r., a ogłoszona świętą 30 kwietnia 2000 r. Uroczystość kanonizacji przypadła w II Niedzielę Wielkanocną, którą Jan Paweł II ustanowił wtedy świętem Miłosierdzia Bożego. Relikwie św. siostry Faustyny znajdują się w Krakowie-Łagiewnikach, gdzie mieści się sanktuarium Miłosierdzia Bożego odwiedzane przez setki tysięcy wiernych z kraju i z całego świata.