Bazylika i Klasztor OO. Dominikanów położone są przy placu Dominikańskim i ul. Stolarskiej. W 1221 roku biskup Iwo Odrowąż sprowadził Dominikanów z Bolonii do Krakowa i powierzył im kościół św. Trójcy. Pierwotnie wzniesiono go jako trójnawową halę (o nawach podobnej wysokości), ze sklepieniami na filarach. Pod koniec XIV w. lub na początku XV, dokonano przebudowy kościoła. W XV stuleciu do naw bocznych dobudowano gotyckie kaplice, natomiast w pierwszej połowie XVII wieku powstały barokowe kaplice kopułowe: Myszkowskich, Lubomirskich, Zbaraskich i św. Jacka. Ta ostatnia, zbudowana na wzór kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu należy do najwybitniejszych dzieł sztuki w Polsce; zdobią ją stiuki Baltazara Fontany (ok.1700), polichromia Karola Dankwarta z Nysy (1701) oraz obrazy Tomasza Dolabelli z 1 połowy XVII w. Wyróżnia się też kaplica Matki Bożej Różańcowej wzniesiona (1685-88) jako wotum za wiktorię wiedeńską.
Kres istnienia tej świątyni przyniosło lato 1850 roku, ogromny pożar strawił dużą część ówczesnego Krakowa, niszcząc również kościół Dominikanów. Wypaliło się wtedy niemal doszczętnie całe wnętrze kościoła, runęło sklepienie w nawie głównej. Pomimo ogromnych zniszczeń dominikanie zdecydowali się na odbudowę kościoła, którą kierował architekt Teofil Żebrawski. Dzisiejsze filary, a także sklepienia korpusu, zrekonstruowane są niemal od nowa w latach 1850-1872.
Kościół św. Trójcy jest ceglano-kamienną wysmukłą trójnawową gotycką bazyliką.
Bazylika na Mapie: